MIJN LOTGEVALLEN IN DE STATES
We snorren in de auto van onze gastheer, die ons voor deze avond bij hem thuis heeft uitgenodigd, door Norfolks straten, bij het passeren van een bijzonder druk kruispunt zegt onze gastheer: ,.Dit is nu Ward's Corner, een der bekendste punten, er is hier vlakbij een Italiaans restaurant en daar kan je overheerlijke pizza pie eten!" „Wat is „pizza pie?" „Dat is moeilijk uit te leggen, het is zo iets heerlijks dat het niet in woorden is uit te drukken!" We banen ons een weg langs vele stoplichten en rijen wachtende auto's. Het is gaan motregenen, zodat de straten glimmen als spiegels en de kleuren van de vele neonreclames reflecteren. Even later stoppen we voor zijn woning, een aardig huis, waar al een paar auto's voorstaan. Alle ramen zijn verlicht en we haasten ons naar binnen, naar „Wein, Weib und Gesang". De overige officieren van de „Van der Zaan" en „Ceram" zijn al op het appèl. .,Denk er om", zegt mijn gastheer tegen suikeroom, zit nu niet „te veel achter die jonge meisjes aan en bedenk dat je zo langzamerhand een oude kerel bent!" De gastvrouw is een aller charmantste verschijning, ze stelt ons voor aan haar dochters (twee lieve meisjes, die mij direct tussen mijn oren krauwen, iets waar ik dol op ben) en aan de vriendinnen die allemaal Amerikaans zijn; Olly Mikowski, Lana Lefavour, Mickey Schreuders, Benny Desmoulin, enz. enz. Het doet mij goed met deze typisch Amerikaanse meisjes kennis te maken. Benny heeft een reuze buil op haar voorhoofd, hetgeen haar vriendinnen ontzettend grappig vinden. Uit de opgewonden verhalen maak ik op dat de lange adelborst codedienst tijdens een feestje, gisteren zo van haar was gecharmeerd, dat hij haar in de longroom optilde, waardoor haar hoofd in de zolderfan kwam. De vriendinnen van het slachtoffer vinden dit ontzettend grappig, met het leedvermaak, zo typisch voor hun sekse. De stemming komt er weldra in, mede tank zij de vele ,high-balls" die worden rondgediend (een woord waar ik ik steeds niet aan kan wennen). Ik heb een heerlijk plaatsje tussen Lana Lefavour en de jongste dochter des huizes, die mij om beurten voeren met de meest heerlijke „makanan ketjil". Bovendien heb ik hier een pracht observatiepost. Die Amerikaanse meisjes hebben wel iets aparts; ze gaan gekleed als volwassen vrouwen en hebben ook graag de allures daarvan, doch dat lukt niet altijd even hard. Ze zijn zwaar opgemaakt, hebben kersrode monden en roken als schoorstenen de zogenaamde Kingsize Chesterfield. Dat is namelijk de laatste rage in de States. Als je een gewone Chesterfield rookt sla je domweg een belachelijk figuur, althans bij deze teen-agers. Verder drinken ze ook bier in niet onaanzienlijke hoeveelheden, maar als je met ze praat vallen ze gauw door de mand. Ik heb reuze pret om suikeroom, die indruk probeert te maken bij Benny, door vlot te converseren en een paar bijzonder subtiele grapjes te lanceren, doch daarbij uitsluitend een dom hinnik-lachje en een niet begrijpende blik oogst, waarop het hem duidelijk wordt dat hij - om in verbindingstermen te spreken - er werkelijk megacycles naast zit. Het vrouwtje van zijn collega van Saclant staff heeft het ook door en zit zich te verkneuteren. „Wat ben je oergeestig" zegt ze tegen hem. Suikeroom voelt zich een tikje gegrepen en gaat maar gauw naast haar zitten. Mijn oog valt nu op het televisietoestel dat door een der gasten wordt aangezet. Even later flitst een box-match op het scherm. Blijkens de commentator bezien we de boxring van Madison Square Garden, waar Sugar Ray Robinson bezig is om een tegenstander het leven zuur te maken.
In een ommezien heeft het grootste deel der gasten zich om deze laatste zegen van het moderne leven geschaard. Gelukkig ben ik maar heel laag bij de gronds, zodat ik tussen de benen door toch alles kan zien. Sugar Ray Robinson krijgt net een rake tik van zijn tegenstander, zodat hij een duidelijk zichtbare schram oploopt alsmede een enigszins dik oog.
Het publiek is wild van opwinding, op een der voorste rijen zie en hoor ik een vrouw hysterisch gillen en met haar ogen rollen. „Dat is zeker mevrouwtje Suikerstraal Robinson", zegt de gastheer. De gong gaat, zodat de kemphanen even tijd krijgen om uit te rusten. Hun diverse handlangers snellen toe en fielemeuren de vechters weer op. „Beng!" De vechters staan weer op het canvas te dansen. Meneer Sugar Ray heeft zich over zijn schram zichtbaar opgesard, want hij is veel feller geworden en loert kennelijk op een kans zijn tegenstander knock out te slaan. En ja hoor, daar komt het. Bluk!! Met een doffe klap wordt een enorme linkse op het gelaat van de tegenstander geplant, zodat het gezicht van deze sjieke badraaf nu opeens een grote gelijkenis vertoont met een jamtaartje. Een geloei stijgt op uit de menigte.De tegenstander wankelt, van welke gelegenheid Ray gebruik maakt om hem snel een rechtse te geven, die echter afglijdt. Beng!! De strijders gaan weer zitten, het zweet van hun lichamen gutsend. Met koud water, pleisters en massage wordt het gelaat van de tegenstander weer een beetje in de juiste vorm gekneed. Beng!! - Het lijkt nu wel de klok des oordeels. Een doodse stilte treedt in, ook in de huiskamer. Iedereen begrijpt dat het nu gaat om de „kill". Als tijgers sluipen de twee krachtpatsers om elkaar heen. Plotseling springt Sugar Ray toe en geeft een geweldige haal. zijn. echter dekt net bijtijds en de klap heeft daardoor niet dat effect waarop Suikerstraaltie zo had gehoopt. Een snelle uitwisseling van slagen vindt nu plaats, waarbij plotseling Sugar Ray z'n neus gaat bloeden. Een gedeelte van het publiek gaat fluiten en de supporters van Sugar Ray worden ietwat onrustig. Even later gebeurt het.
Na een uitwisseling van slagen haalt Sugar Ray onverwacht uit en zijn vuist treft het gezicht van zijn tegenstander zo hevig, dat het welhaast lijkt op te vouwen.
De klap maakt een geluid als een zak tarwe die van de nok van een pakhuis op de betonnen vloer valt. Het slachtoffer wankelt tegen de touwen en blijft daar half versuft hangen tot Sugar Ray hem een nieuwe lel geeft, onder verontwaardigd gefluit van het publiek, zodat hij op het canvas neer zakt. De scheidsrechter gaat tellen. Bij zes komt er beweging in het lichaam en langzaam komt het overeind. Daar beginnen ze weer. Sugar Ray maakt korte metten en geeft weer een doffe klap op het gelaat van zijn tegenstander, dat nu in geen enkel opzicht meer gelijkt op zijn foto. Dit keer staat hij niet meer op en wordt weggedragen. Later blijkt hij een hersenschudding te hebben. Sugar Ray's armen worden omhoog geheven door de scheidsrechter als teken van zijn overwinning.Het is al weer morgen, zij het dan nog heel vroeg, als we afscheid nemen van onze charmante gastvrouw en naar huis gaan. De wagen is afgeladen met teen-agers en jeugdige officieren. Bij Ward's corner uit een der meisjes opeens de kreet: Pizza pie, want pizza pie! !" Iedereen joelt mee en heeft plotseling reuze honger. In het Italiaanse eettentje kij'.- en de diensters wat verbaasd bij het binnenkomen van de stoet op dit uur van de nacht. Een dikke Italiaanse mama komt uit de keuken gewaggeld en knikt verheugd als ze hoort dat we vier pizza pies willen hebben. Ik daarentegen kijk ietwat teleurgesteld, want ik heb gezien dat er twaalf mensen zijn plus mijn hondenpersoontje, dat wil dus zeggen dat ik op hoogstens een kwart pie behoef te rekenen! Ondertussen verschijnt de baas van het eettentje ook ten tonele met veel ijskoude pijpjes, die in een minimum van tijd verdwijnen. Het tweede rondje pijpjes is nauwelijks aangebroken als onder luid gejuich de vette Italiaanse Mama met haar assistentes met vier grote presenteerbladen komen aan torsen. U weet wel waarde lezer van die grote cirkelronde vernikkelde presenteerbladen met hoge opstaande rand waar je minstens tien bierpullen met gemak op kan zetten. De presenteerbladen worden op de tafel neergezet en het blijkt, dat ze dienen als vormen voor vier grote cirkelvormige koeken, die een heerlijke geur verspreiden. Ik voel tenminste mijn speekselklieren zich samentrekken van genot, terwijl mijn voorpoten slap worden van emotie. Moet u zich even indenken; een grote cirkelronde koek van luchtig bladerdeeg ongeveer een cm dik en daaroverheen een soort ragout van kaas, kleine stukjes vlees, tomaat, paprika, Spaanse pepers en allerlei heerlijke kruiden, met een heerlijke bruine korst over alles heen vanwege het bakken in de oven. Mijn angst over een kleine portie is met één slag verdwenen, wie had nu ook gedacht aan een „pie" met een middenlijn van bijna 50 cm? De meisjes zijn al bezig met hun messen de pasteien in moten te verdelen, zij hebben dit werk blijkbaar al meer gedaan.
Weldra is het muisstil en iedereen denkt alleen nog aan eten. Ik moet zeggen dat ik zelden zo'n lekker gerecht heb geproefd, iedere hap biedt weer een nieuwe verrassing, omdat daar weer een ander stukje vlees of kruiden in zit. Na nog een kop goede koffie breken we weer op, uitgeleide gedaan door het welgedane en glimmende Italiaanse echtpaar en duiken weer in de stationwagon. Het wordt nu een lange rit, want de meisjes moeten stuk voor stuk naar huis worden gebracht. We zitten erg nauw vanwege het veel te grote aantal personen, doch dat vindt niemand erg en onder het zingen van vele hoogstaande liederen zoals ,.Rolt me over in the dover" en ,The admirals daughter' vliegt de tijd en voordat ik het weet is het laatste meisje, Benny, die mij alsmaar heeft zitten krauwen, ook afgezet.
Het wordt nu stil in de auto en met een behoorlijke dosis slaap meld ik me een half uurtje later af bij de onderofficier van de wacht.