"Wat hebt u een mooie koeien", zeg ik; gewoon, om een praatje te beginnen.
"Joa", antwoordt hij; "Die witt'n wel..."
"O", zeg ik, "Maar die zwarten dan?"
"Ach joa, die zwart'n ok wel".
Wat raar, denk ik; maar goed, ik probeer het nog maar een keer: "U hebt ook mooie schapen".
"Joa... die witt'n wel".
"Ja, die witten", zeg ik. "Maar die zwarten niet dan?"
"Joa, die zwart'n ok wel".
Nou zeg... ik probeer het nog één keer: "En daar op het erf, mooie kippen zijn dat ook".
"Joa, ie hebt geliek", zegt hij. "Die witt'n wel".
"En die zwarten?", vraag ik, maar ik weet het antwoord natuurlijk al.
"Joa; die zwart'n ok wel".
"Ik begrijp er niks van", zeg ik. "Die witten wel, die zwarten ook wel; wat is hier aan de hand?"
"Nou, ik zal't oe maar eerlijk vertell'n", zegt de boer. "Die witt'n, die bent van mie".
"O, oké", zeg ik. "En die zwarten?"
"Joa... die zwart'n ok..."
