Uit de Repatkist van Frans van Es kwam nog een versie in het Bargoens van onze geitjes.
De wollef en de seve geitjes. ( een oud sprookje in het bargoens)
Der wazze es seve geitjes. Op een dag gong de ouwe geit naar de mart.
Toen seese tege de geitjes: ‘Jonges, moe mot effe weg. Geen rottagheit uithale en as de wollef komp, seg ie maar as dattie dood ken falle. Nie ope doen!’
‘Das voor ze ruige roodkopere’ seeje de geitjes.’ Nou da mazzel dan!
Toen de ouwe pleite was, gonge de geitjes spellutjus doen en alles was kits totdat er an de deur werd gerommeld.
Daar hebbie ut gedonder in de glase, seeje de geitjes. ‘Wat mot je ?’ vroeg er een.
Maak de deur es effe ope knapie see de wollef die buiten sting en de zooi wou vernaggele.
Je moer seeje de geitjes want die hoorde dattet de wollef was.
We kijke wel uit hoor! Neem jij je moer maar in de veiling!
Affijn, de wollef drukte se porum wantie voelde wel dattet een vuil bakkie was.
Effe later kwam die trug en see mettun frouwestem dasse de deur ope moste make, want de tent sat nog steeds op slot. De geitjes dachte dat alles jofel was maar eentje waster toch so link om de wollef te frage om se poot te late sien.
De wollef snapte dattie fout gong astie se parreke liet zien dus druktenie se porem maar weer.
Nou mostie wat anders fersinne. Hij douwde se patte innet meel om se wit te late lijke.
Toendie se grijpstuivers an de geite had late sien dachte se dat alles kits was en se seeje: ‘Goeie soep jongens, ope de tent!’ De wollef kwam binne en see: ‘Nou heb ik jullie an je taas, fuile stinkers!’
De geite schrokke der eige ut apelazerus. De wollef sloeg se hallef lens en frat se op. Alleen het sevende geije was so link om in de klok te duike en die bleef daar sitte tot de wollef de pleiterik maakte.
Affijn, ’s avons kwam de ouwe geit hagtstikke in de lorum thuis en het kleine geitje see dat de wollef de andere in se muil had gedouwd. Soon vuil stuk schorum riep die ouwe. Die rotgeintjes sal ik die goser wel es effe aflere!
Die ouwe nam een end houd en gong met het geitje naarut hol fan de wollef die met se folle pens op se ferrotting lag te meure. Hebbie me kindere opgefrete, loeder! schreeuwde die ouwe.
De wollef wie wakker en schrok se eige de berus. Bejje belaserd see die! Ik heb geen poot buite de deur geset. Hij liegt dattie barst riep het geitje, ik heb et sellef gesien!
Die ouwe sprong naar de wollef toe en sloeg em se harses in mekaar.
De wollef lag meteen foor jaffa en was in een mum van tijd de pijp uit. Die ouwe nam een nijf en snee de wollef se pens ope. De ses geitjes spronge deruit en songe: ‘Daar benne me weer!
Jullie kenne fan geluk spreke, see die ouwe. Daar ware jullie bijna de pineut tgeweest.
Affijn, om kogt te gaan, se stouwde de pens van de wollef fol met kaije en laserde em de majem in.
En de geitjes leefde nog lang en gelukkeg.
Einde.