Toen ik een jaar of 10 geleden op het eiland kwam, hoorde ik dat er een militaire begraafplaats was. Na informatie te hebben ingewonnen kwam ik terecht op de Rodeweg. De begraafplaats lag er keurig bij en werd destijds onderhouden door de Koninklijke Marine.

Er lagen o.a. twee collega duikers begraven die op koninginnedag 1963 zijn verdronken en ook iemand van de marine luchtvaartdienst.

Er hing een keurig bord aan het hek waarop vermeld stond dat de sleutel kon worden opgehaald bij de officier van de wacht op de marine basis Parera.

Na verloop van tijd bleek het kerkhof één wildernis te zijn geworden. Mij afvragende wat of hier de reden van was bleek bij navraag dat de marine het kerkhof had afgestoten en dat de verdere verantwoording bij een of andere protestantse kerk lag, die er ook niets aan deed. Ik heb getracht om met mijn oud collega en vriend wat lui bij elkaar te krijgen teneinde deze begraafplaats weer een representatief uiterlijk te geven.

Maar dat was dweilen met de kraan open. Van geen enkele zijde werd er ook maar één greintje medewerking verleend. Alvorens ik mijn misgenoegens kenbaar had gemaakt werd me te verstaan gegeven dat de marine er niets meer mee te maken had en dit ook in de toekomst niet wilde.

Ik ben er nooit achter gekomen wie of hier verantwoordelijk voor was maar dat zal ongetwijfeld geplaatst kunnen worden onder de noemer bezuinigen, zoals we al zoveel zijn kwijtgeraakt.

Kortom het kerkhof bevond zich vóór 15 september in een deplorabele toestand. Eén grote aanfluiting waar de marineleiding op de basis zich niets van aan trok. Onbegrijpelijk als je bedenkt dat er nabestaanden uit Nederland kwamen, voor een gesloten hek stonden en vanaf de weg konden zien hoe de laatste rustplaats van hun dierbare totaal was overwoekerd door onkruid terwijl niemand wist waar of de sleutel zich bevond.

Geen onbekende in het bedrijfsleven en op het eiland. De koppen werden bij elkaar gestoken en zo is de bal gaan rollen.

Zijn enthousiasme kende geen grenzen en er werden onmiddellijk sponsors gezocht en gevonden zoals de Antilliaanse verffabriek die belangeloos verf leverde om de muren en de graven te schilderen. De mijnmaatschappij levert fijn grind om de paden een net aanzien te geven. De firma Durcon repareert de muren en de graven en de heer Ralph Sniphout repareert de hekken.

Met een handvol oudgedienden werd contact gezocht met Jos Rozenburg die bereid was om zijn schouders er onder te zetten door o.a. een bericht op de dagelijkse orders te plaatsen waarin hij vraagt om vrijwilligers die bereid zouden zijn om op vrijdag 15 september en zaterdag 16 september de handen uit de mouwen te steken teneinde de militaire begraafplaats weer een representatief aanzien te geven. Hierbij werd opgemerkt dat men de tijd zelf diende te betalen d.w.z. dat er inverdiende vrije uren voor afgeschreven dienden te worden. Ook hij was de vrijdag aanwezig.

De marinetop op de basis wilde er niets maar dan ook niets mee te maken hebben. Dit kwam bij mij over als zeer grof terwijl ik de achterliggende gedachten op geen enkele wijze begrijp. Al was de medewerking er alleen al uit het oogpunt van piëteit voor de nabestaanden.

We zijn op vrijdagmorgen om 07:00 uur begonnen en zoals het met zo vele zaken gaat, maken vele handen licht werk.

Om een uur of half 12 werd het te warm en de container welke door Ton Bakker was geregeld zat vol met puin, onkruid, lege flessen en bekers welke door de lokale bevolking over de muur waren gegooid.

Zaterdagmorgen zijn we met een verse ploeg, plus nog een stel van de vrijdag, verder gegaan en werden de muren en de graven geschilderd.

Met de brandweercommandant werd afgesproken dat de sleutel bij hun aan het sleutelbord mag hangen omdat de kazerne aan het kerkhof grenst en er mag een bezoekersboek komen.

En denk nu niet dat er alleen jongens en meisjes uit de lagere regionen aan het werk waren. Naast de marinier stonden o.a de kapitein luitenant ter zee Sayers (ex commandant van de marine basis) in z'n spijkerbroekie, net als de humanistisch raadsman, als een razende onkruid te wieden. Gelukkig dat er ook nog officieren zijn die hier wél de belangrijkheid van inzien.

Tenslotte wil ik middels dit schrijven een ieder bedanken voor zijn en haar inzet en we gaan er volgende week zaterdag weer tegen aan.